சிறுகதை
முதல் இரவு!
அறை முழுவதும் பூக்களின் வாசனை. கூடவே ஊதுபத்திகளின் மணம்.
மூலையில் பழம் இனிப்பு வகைகளுடன் வழக்கம் போல் பால் சொம்பு!
கண்ணதாசன் என்ற நான் அறை வாசற்படியை வைத்த விழி வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எப்போது என் மனைவி ‘ராதாவிளயாடி’ வருவாள் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன்.
அவள் அச்சம், நாணம், மடம், பயிர்ப்பு என்ற நாலு வகைக் குணங்களுடன் மெல்ல அறையில் கால் எடுத்து வைக்கும் போது அப்படியே ஆலிங்கனம் செய்து அவளைத் திக்கு முக்காட வைக்க வேண்டும் என்று படபடப்புடன் எதிர் நோக்கி நின்றேன்.
இன்னும் அவள் வரவில்லை.
பொறுமையாகக் காத்திருந்தேன்.
மழை வருவதற்கான அறிகுறியாக வெளியே மின்னலுடன் லேசான குளிர் காற்றும் வீசியது.
ஆனால் மணப்பெண், அதுதான் என் மனைவி ராதாவிளயாடி வருவதற்கான அறிகுறி மட்டும் தெரியவில்லை.
திடீரென்று இடி இடித்தது…
தட… தட… என்று… டமால்… டுமால்… என்ற சத்தத்துடன்… புலிப்பாய்ச்சலில் ஓடி வந்து என் மேல் விழுந்தாள் ராதாவிளயாடி!
அவளுடைய கனம் தாங்காமல் அதிர்ச்சியுடன் நான் கட்டிலில் விழுந்தேன்!
எழலாம்… எழலாம்… என்று முயற்சித்தாலும் எழ முடியவில்லை. என்னவானது எனக்கு?
ஓ… இப்போது தான் புரிந்தது… நூறு கிலோ பெரிய அரிசி மூட்டை ஒன்று என் மேல் விழுந்தது என்று… முக்கி முனகி “அம்மா ராதாவிளயாடி! கொஞ்சம்… கொஞ்சம்… ஒன்னோட ஒடம்ப அப்படியே லேசா ரைட்டிலையோ அல்லது லெஃப்டுலையோ தள்ளி கட்டில்ல இறக்கி வையும்மா… மூ…ச்சு… தடுமாறுது… செத்துடுவேன் போல இருக்கு… சீக்கிரம் இறங்கு!”
முதல் அனுபவமே ரொம்ப நல்லா தான் இருக்குடீயம்மா!
“ஐய்யோ… ஸாரிங்க… எங்கயாவது அடிப்பட்டுடுச்சா?”
“எங்கயாவதா? அங்க இங்கன்னு இல்லாம ஒடம்பு பூராவுமா வலிக்குது! அதுவும் இல்லாம ஒன்னோட ஒடம்ப இறக்கி கட்டில்ல வையும்மான்னு சொன்னா திரும்பவும் என்னோட வலது கை மேல வெச்சுட்டியே, இப்போ இந்தக் கை அவுட் ஆஃப் ஆர்டர்! நான் என்ன பண்ணப் போறேன்னு தெரியல… உன்ன வெச்சிக்கிட்டு…”
“ஐய்யே… திரும்பவும் ஸாரிங்க! ஆனா இந்த மாதிரி ‘வெச்சுக்கிட்டு-கிச்சுக்கிட்டு’ன்னுலாம் சொல்லாதீங்க! நான் ஒங்களோட மனைவியாக்கும்!”
“நான் அப்படி எல்லாம் தப்பா சொல்லுவேனா? என் மூடையே மாத்திட்டியே… நீ வர்றதுக்கு முன்னால நான் என்னவெல்லாம் கற்பனை செஞ்சு வெச்சிருந்தேன் தெரியுமா? அது சரி, ஏன் வெண்கலக் கடையில யானைப் பூந்தாமாதிரி இப்படித் திடீர்னு என் மேல வந்து விழுந்தே?”
‘ஓ… அதுவா? சினிமாவுல வர்ற மாதிரி என் கூட தோழிகள், சொந்தக்காரங்க, அவங்க இவங்கன்னு கூட்டமா வந்துதான் இந்த அறையில என்னைக் கொண்டாந்து விடுவாங்களாம். ஏன்னா முதல் இரவாம்! ‘போங்கடி லூஸுங்களா… இது போய் முதல் இரவா’ன்னு சொல்லிட்டு நான் வேகமா ஓடி வந்தேனா… அப்போ பார்த்து திடீர்னு இடி இடிச்சதும் பயந்து போய் ஓடி வந்து ஒங்க மேல விழுந்துட்டேன்… ஸாரி… ஸாரி…”
“அதென்ன… ‘இது போய் முதலிரவா’ன்னு அவங்க கிட்ட சொன்னேன்கிற?”
“ஆமாம்… பின்ன என்ன… இது போய் முதல் இரவா? இது மாதிரி எத்தனையோ இரவுகளை நான் பார்த்தாச்சு.”
“அம்மா… பரதேவதை… நீ என்ன சொல்றே?”
என் வயிற்றில் புளி கரைந்தது!
‘என்னத்தச் சொல்றேன்னா… உண்மையைத் தானே சொல்றேன்…?”
“அப்படின்னா? முதல்லேயே இந்த மாதிரி நிறைய இரவுகளைப் பார்த்திருக்கியா?”
“ஐய்யே… இது என்னடா வம்பாப் போச்சு… நான் மட்டுமே இல்ல, எல்லாருமே பார்த்தவங்க தான்!”
“மத்தவங்களைப் பத்தி எனக்குக் கவலை இல்லை. நீ பார்த்தியாங்கறது தான் கேள்வி.”
“அதான் மொதல்லயே சொல்லிட்டேனே. வேற ஏதாவது கொஞ்சம் இன்ட்ரஸ்டிங்கா பேசுங்களேன்.”
அடிப் பாவி. ஒன்னோட பதிலைக் கேட்டப் பின்னால நான் எங்கடி இன்ட்ரஸ்டாவும்-கொன்ட்ரஸ்டாவும் பேசுறது. எதுக்கும் நாம அவசரப் படக் கூடாது. இன்னும் கொஞ்சம் பேசிப் பார்த்துப் பிறகே முடிவுக்கு வரணும்…
யாரு இவளுக்கு ராதாவிளயாடின்னு பேரு வெச்சாங்கன்னு தெரியலையே… பேரப் பாரு… பேரு… ராதாவிளயாடி… விளயாடி… சனியன்… சனியன்…!
“ஏங்க… என்ன… ஏதாவது நீங்களாவே பேசிக்கறீங்களா?”
“ச்சே… ச்சே… அதெல்லாம் இல்ல. சரி, ஆப்பிள் சாப்பிடறியா?”
“ஊஹூம்… வேண்டாம்ப்பா”
“திராட்சை?”
“ஊஹூம்…”
“சரி… சரி… சொம்புல இருக்கிற பாலை டம்பிளர்ல ஊத்திக் கொண்டு வா.”
“இந்தாங்க… பால்!”
“நீயும் குடி… இந்தா…”
“ஐய்யே… எனக்கு இந்தப் பாலு பழம் எல்லாம் எப்பப் பாரு சாப்ட்டு சாப்ட்டு போர் அடிக்குது!”
அடிப் பாவி அந்த அளவுக்கு… ச்சே ச்சே, நீ பெரிய விளயாடி தான்டீ!
இன்னும் எப்படி டெஸ்ட் பண்ணலாம்?
“உனக்கு பாய் ஃபிரண்ட்ஸ் இருக்காங்களா?”
“ஓ… நிறைய… வண்டி வண்டியா இருக்காங்க!”
கிராதகி… என்னக் கொல்றியே!
“அவங்களோட வெளிய எல்லாம் போவியா?”
“ஓ… போவேனே!”
“எங்கே கூப்ட்டாலும் போவியா?”
“எங்கே கூப்ட்டாலும் போவேன்!”
“ஏன்?”
“ஏன்னா ஜாலியா இருக்கும்! அதுவும்… நான் சொன்னா கோவிச்சுக்கக் கூடாது…”
“சொல்லு… கோவிச்சுக்க மாட்டேன்…”
பேயே!
“ரொம்ப ஜாலியா இருக்கும்!”
என் கோபம் தலைக்கு ஏறியது.
“உனக்கெல்லாம் தாலி எதுக்குடீ?”
“ஆமா… எனக்கு மட்டும் போட்டுக்கணும்னு ஆசையா என்ன? எல்லாரும் கம்பெல் பண்ணாங்கன்னுதான் கட்டிக்கிட்டேன்!”
“சரி… பாய் ஃபிரண்ட்ஸ்ஸோட எங்கல்லாம் போயிருக்க?”
“ஊட்டி, கொடைக்கானல், காஷ்மீர், சிம்லா… செம குளிர் தெரியுமா? ஏங்க… ஏங்க… நாம்பளும் போகலாமா?”
“ஏன்… அவங்களோட போனது ஒனக்குப் பத்தலையா? நான் வேற வேணுமா?”
“அதான்… அவங்களோடல்லாம் போய் வந்துட்டேனே… உங்களோட வர்றது புதுசில்லையா?”
“ஒனக்குப் புதுசு தான் பிடிக்குமா?”
“ஆமா… பின்னே… புதுப் பொடவ, புதுச் செருப்பு, புது நெயில் பாலிஷ்… ஏன், தொடப்பம்கூட… இப்படி எல்லாமே புதுசு தான் எனக்குப் பிடிக்கும். ஒங்களுக்கு?”
“எனக்கு முதல் முதல்ல கிடைக்கிற புதுசு பிடிக்கும். பழையதான புதுசு பிடிக்காது!”
“என்ன சொல்றீங்கன்னே புரியல…! சரி… என்ன மாதிரி ஒங்களுக்கும் கேர்ள் ஃபிரண்ட்ஸ் உண்டா?”
ரொம்பத் தேவை, இந்தக் கேள்வி… இந்தச் சமயத்துல…
“கிடையாது!”
“சரி… முக்கியமான விஷயம்… மொத… மொதல்ல எனக்குப் பொடவை கட்டி விட்டது யார் தெரியுமா?”
குரல் கம்ம நான் கேட்டேன் “யாரு?”
ஐய்யோ… என்ன குண்டைப் போடப் போறாளோ தெரியலையே!
‘சொல்லுடீ…”
“ரமணி தான்!”
கெட்டது காரியம். கண்ணதாசனான எனக்கு கண்ணெல்லாம் சுற்றத் துவங்கியது. அவள் தொடர்ந்தாள்.
“அப்புறம்… ஆங்… நீங்க என்னோடப் புருஷங்கிறதால ஒங்கக்கிட்ட மட்டும் சொல்றேன்… யார் கிட்டயும் சொல்லிடாதீங்க… பப்பி ஷேம் ஆயிடும். ஒரு தடவ என் பொடவைய அவிழ்த்து விட்டதும் ரமணிதான்!”
ஐயய்யோ… அது… நடந்திருக்குமோ?
“ஏய்… நேரடியா விஷயத்திற்கு வரேன்… நீ கலச்சிருக்கியா?”
“ஓ… நிறைய தடவ!”
கோபம் மூக்கு முட்ட “இப்போ சொல்லுடி, யாரோடெல்லாம் கலச்ச?”
“ஏன்… பாஸ்கர்… சதீஷ்… மோகன்… தனித் தனியா எதுக்குப் பேர சொல்லிக்கிட்டு… மொத்தமா எல்லாம் என்னோட பாய் ஃபிரண்ட்ஸுடன் தான்” என்று சொல்லியவள்… ‘ஓ’ வென்று வாய் விட்டுச் சிரித்தவளாக… “ஐய்ய… அது கலச்சிக்கிறது இல்ல… கலாய்ச்சறது… ஏங்க… ஏங்க… என்னாச்சு உங்களுக்கு… ஏன் தலையைப் புடிச்சிக்கிட்டு உட்கார்ந்திருக்கறீங்க? நான் சொல்றது எதுவும் உங்க காதுல விழலையா?” என்றபடி என்னைப் பிடித்து உலுக்கினாள்.
ஒரு மாதிரியாக நினைவு வந்தவனாக… என்ன இது… கலச்சியான்னா… கலாய்ச்சிறதுங்கறா… சரி, வேற மாதிரி கேட்டுப் பார்ப்பமே என்ற முடிவுக்கு வந்தேன்.
“இதப் பாரு. அம்மா விளயாடி. உன்னோட விளையாட எனக்கு தெம்பே இல்லம்மா. நொந்து போயிருக்கேன். தயவு செஞ்சி நான் கேக்கறத நல்லாப் புரிஞ்சிக்கிட்டு பதில் சொல்லு. நீ வயத்தக் கழுவியிருக்கியா?”
“ஓ… நிறைய தடவை. ஆனால் வருஷத்துக்கு ஒரு தடவை தான்!”
இது என்னது. வரும் ஆனா வராதுங்கிற மாதிரி இந்த நாற வாய்ப் பொண்ணு பேசுறது ஒண்ணுமே புரியமாட்டேன்கிறது!
“அந்த எழவு சமாச்சாரத்துக்கு ஒன்னக் கூட்டிட்டுப் போறது யாரு?”
“எங்க அம்மா… இல்லேன்னா எங்க அப்பாதான்.”
என்னது… குடும்பமே குல விளக்குகள் தான் போல!
“எழவு சமாச்சாரம்னு சொல்லாதீங்க… அது ஒடம்புக்கு ரொம்பவும் நல்லது!”
“என்னது… ஒடம்புக்கு நல்லதா… யார் அப்படிச் சொல்றது?”
“வேற யாரு! எங்க அம்மா அப்பாதான்! அவங்க ரொம்ப நல்லவங்க!”
நாசமாப் போச்சு! நல்லவங்களாம்… சரியான நாசக்கார குடும்பம்… ஐய்யோ… இவ பேருக்கேத்த மாதிரி ரொம்பவே விளையாடறாளே!
இந்தச் சமயம் பார்த்து ரிசெப்ஷனுக்கு வந்த ராதாவிளயாடியின் பாய் ஃபிரண்டுகளில் ஒருவன் பரிசுப் பொருளைக் கொடுத்து விட்டு ‘ஹாய்! ராதாவிளயாடி… கல்யாணம் ஆயிடுச்சு… இனிமே முந்தி மாதிரி எல்லாம் விளையாடிக்கிட்டு இருக்கக் கூடாது. மிஸ்டர் கண்ணதாசன்! இவளைக் கொஞ்சம் பத்திரமாப் பார்த்துக்கோங்க. இல்லையின்னா ஏமாத்திட்டு ரொம்பவே விளையாடிடுவா!’ என்று சொன்னது எனக்கு ஞாபகம் வந்து தொலைத்தது.
“இதப் பாரு ராதாவிளயாடி… மரியாதையா ரூமை விட்டு வெளியே போ!”
“ஐய்ய… என்ன ஆச்சு ஒங்களுக்கு? நான் ஒண்ணும் போக முடியாது!”
“ஏன் போக முடியாது?”
“ஏன்னா… இது எங்க வீடு… நீங்க வேணும்னா வெளிய போங்க…”
……………………………………………………………………………………………………………..
“அடிப் பாவி! எல்லாத்தையும் கெடுத்திட்டியே… நகை நட்டு பாத்திரம் சத்திரம் சாப்பாடுன்னு லட்சக் கணக்கா செலவு செய்த பணமெல்லாம் பாழடிக்கிறா மாதிரி வாழ்க்கையைத் தொலைச்சிட்டு வந்து நிக்கறியே… பத்தாததுக்கு முதலிரவுன்னு பால் பழங்கள்னு அதுவேற தண்டச் செலவு.” ராதாவிளயாடியின் அம்மா புலம்புகிறாள்.
“ஆமா இல்ல… நிறைய செலவு தான் ஆயிடுச்சி! ஆனா அம்மா நீ கவலைப்படாதே. அவர் தான் கோபிச்சிக்குனு மூட்டை முடிச்செல்லாம் கட்டின்னு இருக்காரே… போயிடுவார்… இனிமே நமக்கு தலைத் தீபாவளி, பொங்கல்னு எல்லாச் செலவும் மிச்சம்! நல்ல காலம் இப்பவாவது தப்பிச்சமே!”
“ஏண்டீ என் வயித்துல வந்து பொறந்தே? ஒன்னப் பொண்ணாப் பெத்ததுக்கு ஒரு குழவிக் கல்லைப் பெத்திருக்கலாம்.”
ராதாவிளயாடி ‘கொல்’ என்று சிரிக்கிறாள்.
“பெத்த வயிறு பத்தி எரியுது… இப்ப எதுக்குடி சிரிக்கிற?”
“இல்ல நீ சொன்னியே, குழவிக் கல்லு, அத நீ உன் வயித்துல வெச்சிருந்தையானா வயிறு பிஞ்சிடும்! அது மட்டுமில்ல… அது என்ன மாதிரி புத்திசாலியா பேசுமா… சிரிக்குமா?”
ராதாவிளயாடியின் அம்மா தலையில் அடித்துக் கொள்கிறாள்.
……………………………………………………………………………………………………………..
“மாப்ளை… நான் சொல்றத கொஞ்சம் கேளுங்க…”
“வேண்டாம் அத்தை… ஆளை விடுங்க… ஐயய்யோ… இந்தமாதிரிக் குடும்பத்தை…” என்று நான் முடிப்பதற்குள் என்னைத் தரதரவென்று இழுத்துச் சென்றார் என் அத்தை. அங்கே ராதாவிளயாடி நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.
“என்னோடப் பொண்ணு நடந்ததையெல்லாம் எங்கிட்ட சொல்லிட்டா. நாங்க முதல்லேயே எங்கப் பொண்ணு கொஞ்சம் விவரம் தெரியாதவள்னு சொல்லியிருக்கணும். எங்கத் தப்பு தான். மறந்துடுங்க.”
அவர் தொடர்ந்தார்.
“அவ நிறைய இரவைப் பார்த்திருக்கேன்னு சொன்னது பிறந்ததுலேர்ந்து அவள் தினமும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிற இரவைப் பத்திதான்.”
“அப்போ… பால் பழம் போர் அடிக்குதுன்னு சொன்னது?”
“சின்ன வயசுல காலைல மாலைல பால் சாப்டுகிட்டு வர்றதையும் பழங்களைச் சாப்ட்டு வர்றதையும்தான் ‘எனக்கு இந்தப் பாலு பழம் எல்லாம் எப்பப் பாரு சாப்ட்டு சாப்ட்டு போர் அடிக்குது’ன்னு சொன்னது.”
“பாய் ஃபிரண்ட்ஸ்ஸோட ஜாலியா இருந்தேன்னு அவளே சொன்னாளே!”
“ஐயோ மாப்ளை… அவளுக்கு நிறைய கேர்ள் ஃபிரண்ட்ஸும் உண்டு!”
“அவ அதச் சொல்லலியே?”
“நீங்க கேக்கலியே! அது மட்டும் இல்ல, எல்லாரும் சேர்ந்து தான் பிக்னிக் போவாங்க!”
“அப்ப இதுக்குப் பதில் சொல்லுங்க… அவளே ரமணிங்கிறவன்தான் அவளுக்கு ஒரு தடவை புடவயைக் கட்டி…” என்று நான் முடிப்பதற்குள் என் அத்தை “இன்னுமா ஒங்களுக்கு புரியல… ரமணிங்கற பேரு ஒரு ஆணாத் தான் இருக்கணுமா… பெண்ணா இருக்கக் கூடாதா… ரமணிங்கற பேர ரெண்டு பேருக்குமே வெப்பாங்க… சின்ன வயசுல அவளோட ஃபிரண்டு ரமணி செஞ்சத தான் சொல்லி இருக்கா!”
எனக்குக் கொஞ்சம் புரிந்தது மாதிரி இருந்தது.
“அப்ப… வயித்தக் கழுவினையான்னு கேட்டதுக்கு…”
“ஓ… அதுவா… வருஷத்துக்கு ஒருமுறை ஹோமியோபதி டாக்டர் அலீம் கிட்ட போய் வயித்தால போறதுக்கு மாத்திரை வாங்கிக் கொடுப்போம். ஒரு நாலைந்து முறை வயித்தால போனா உடம்பு ஆரோக்கியத்துக்கு நல்லதுன்னு அப்படிச் செய்வோம்! ராதாவிளயாடி சின்னவளாய் இருந்ததிலேர்ந்து செஞ்சிட்டு வர்றோம். அதைத் தான் சொல்லியிருக்கா.”
பெட்டியில் அடுக்கிய மூட்டை முடிச்சுக்களை திரும்பவும் எடுத்து வைத்தவாறு “ஒரே ஒரு வார்த்தை அத்தை” என்றேன். என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தார். அவரிடம் “ஒங்க பொண்ணு ராதாவிளயாடியை கட்டிக்கிட்டு வாழ்நாள் பூரா என்னென்ன அவஸ்தைப் படப் போறேனோ தெரியல… கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாருங்க… நான் ஒன்னு கேக்க… அவ ஒன்னு சொல்ல… எங்க வாழ்க்கை விளங்கிடும்!” என்றேன்.
மறுநாள்.
முதல் இரவு இரண்டாவது நாளிரவில் வைக்கப்படுகிறது.
“ராதாவிளயாடி… உனக்கேன் இந்தப் பேரு?”
“நான் எப்பவும் விளையாடிக்கிட்டே இருக்கிறதனால ஸ்கூல்ல அப்படி பேரு வெச்சிட்டாங்க!
“உனக்கு என்னப் புடிச்சிருக்கா?”
“கொஞ்சம் கூடப் பிடிக்கல!”
அதிர்ச்சியுடன்… “என்னடீ… கதை திரும்பவும் வேற மாதிரி போகுது… சரி, ஏன் பிடிக்கலைன்னு சொல்லித் தொலை!”
“பின்ன? நேத்துலர்ந்து தான் ஒங்களப் பார்க்கறேன்… நேத்து வேற நான் சொன்னதையெல்லாம் தப்பு தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டு லூசு மாதிரி நடந்துக்கிட்டீங்க இல்ல?”
“யாரு… நானா? தேவுடா…!”
“அதனாலத்தான்… இனிமே நீங்க எப்படி நடந்துக்கறீங்கன்னு பார்த்துட்டு அப்புறமா சொல்றேன்… அதுவரைக்கும்” என்றவளை அப்படியே ஆலிங்கனம் செய்தேன்.
சும்மாச் சொல்லக் கூடாது. என் மனைவியின் கலாய்ச்சலில் சில சமயம் காய்ச்சலே வந்து விடுகிறது எனக்கு!